Opieka nad dzieckiem/niania, Moje patrzenie kiedyś i dziś.

Będę nianią. To jest łatwe, przyjemne, fajne. Pewnie zaraz mnie ktoś zatrudni, bo jestem wygadana i dzieci mnie lubią.  Zabawy też umiem wymyślać.

Ile początkujących opiekunek tak myśli/myślało? Ja też byłam wśród nich i jeżeli mam być szczera, to nadal tak myślę. Zmieniło się jedynie pewne spojrzenie. Jest to spowodowane oczywiście tym, że sama mam dziecko.  Dopiero ostatnich osiem miesięcy, pokazało mi, jak wiele błędów zrobiłam, podczas ksztaltowania mojego pierwszego podopiecznego. 

Zaczęłam sie nim zajmować jak miał 6 miesięcy. Praca ta była dla mnie idealna, ponieważ minute od mojego domu, rodzice super, w pewnym sensie stworzyliśmy rodzine i tak to chyba powinno wyglądać, 

Byłam pewna, że będę idealną nianią. Wykształcenie pedagogiczne (teoria jakaś jest) nie pełne. Młodsze rodzeństwo, którym się czesto zajmowalam i ogromne chęci. No czego chcieć więcej. Rodzicom nie przeszkadzało nawet to, że nie miałam doświadczenia z takim maluszkiem. Dali mi szansę, za którą będę im wdzieczna do konca zycia. 

Odpłaciłam im się, dobrą opieką nad ich dzieckiem.  Był dla mnie jak młodszy brat i priorytetem  było dla mnie  pomaganie jego rodzicom w wychowywaniu go. 

Zajmowałam się z nim przez pół roku, 8-10 godzin na dzień. Patrzyłam jak rośnie, jak doskonali, swoje jeszcze małe zdolności. Czytalam mu bajki, bawiłam się zabawkami, pokazywałam świat, śpiewałam. Byłam dobrą nianią. Ale   nie robiłam nic więcej.

O co mi chodzi? Teraz, kiedy mam swoje dziecko, kiedy codziennie czytam o jego rozwoju, o rozszerzaniu diety, o wspomaganiu w rozwoju wiem, ze robiłam zbyt mało.

Niania, oprócz tego, że powinna być członkiem rodziny i osobą godną zaufania, powinna też perfekcyjnie znać etapy rozwoju dziecka. Umieć rodzicom coś doradzić w pewnych kwestiach. Powinna zapewniać dziecku poczucie bezpieczeństwa, być czuła, ciepła, cierpliwa.

Opiekunka musi umieć zmienić pampersa, wiedzieć jakie produkty, w jakim miesiącu dziecku wprowadzać, ugotować obiadek, nakarmić. 

Niania jest z dzieckiem przez cały dzień, powinna więc wprowadzic dziecku stałe pory karmienia( chyba, że rodzice tego nie chcą), nauczyć dziecko spać w łożeczku/ łóżku. Nauczyć je samo zasypiać.

Dzieci są różne, każde rozwija się swoim tempem, nic nie można na siłe przyspieszać i rolą niani jako "zastępczego rodzica", jest dopilnowanie, żeby podopieczny miał zagwarantowane wszytsko, na jak najwyższym poziomie.

Ja spelniałam tylko część kryteriów. Nie mogę powiedzieć, że dzisiaj, postępowałabym inaczej. Chodzi mi o to, że do swoich obowiązków, dodałabym też nowe, poglębialabym wiedzę i bardziej interesowała się wszystkim.

Dopiero teraz zaczęłam się zastanawiać, czemu rodzice wolą młodych nie doświadczonych studentów albo starsze osoby. Ok, starsze osoby jeszcze rozumiem ale dlaczego osoby uczące się (bezdzietne)? Przecież, ktoś kto nigdy nie miał dzieci, nie rozumie wielu spraw związanych z nimi. Często, nie ma cierpliwości, tym bardziej do cudzego "bachora" . Praca niani, nie jest pójściem na łatwizne. To jest bardzo trudne zajęcie. Jaka powinna być opiekunka, już napisałam. 

Dlaczego, rodzice powierzają swoje skarby, nie odpowiedzialnym osobom? Często komuś, kto nawet na rozmowie kwalifikacyjnej, nie zapyta się o imię dziecka. Gdybym miała zatrudnić nianię, najpierw chciałabym ją dobrze poznać. Chciałabym też, żeby zaprzyjaźniła się z moim dzieckiem. Pierwsze dni poświęciłabym na obserwacje. Ważne by też było dla mnie, co taka Pani/Pan, wie o rozwoju dzieci, czego może mnie nauczyć, jak pomóc. I nie wybrałabym, kogoś kto studiuję i nie ma dziecka, bo ludzi z wyolbrzymionym poczuciem powołania jest wiele. Ale tylko nie wielki procent nadaje się do pomocy w wychowywaniu cudzych dzieci, obojętnie czy jako opiekun, czy jako nauczyciel. To takie moje male spostrzeżenia. Pozdrawiam.