Dziecko z rozbitej rodziny

Witajcie! Z racji tego, ze nie jestem w stanie się ruszać po wczorajszych ćwiczeniach z Ewka, postanowiłam opisać moje przemyślenia na pewien temat. Całosć  będzie dotyczyła dzieci     z rozbitych rodzin. Zaczne może przykładem znajomych, którzy zaczęli być ze sobą podobnie wtedy kiedy ja z Piotrkiem. Bardzo sie kochali, a dziewczyna zaszła w ciaże niedługo po mnie. Teraz mają śliczne, zdrowe dziecko ale miłość wyparowała. Najprawdopodobniej niedługo się rozstanął i do końca zycia będą drzeć koty o dziecko. Nie wiem ile osób czyta tego bloga, nie wiem też ile z was pochodzi z rozbitych rodzin ale mogę opowiedzieć wam co czuje takie dziecko, ponieważ ja pochodzę z takiej rodziny ( pisząc ten tekst nie chce nikogo obrazić,  chcę po prostu przedstawić wam najgłębiej skrywane dotad uczucia i dla mnie to też nie jest łatwe).  Kiedy moi rodzice się rozchodzili, miałam około 5-ciu lat. Co pamietam z tego okresu: pamietam jak tata wrócił z pracy z Niemiec i budowaliśmy wymarzony dom z klocków Lego które mi przywiózł. Pamiętam również afere, bagaże i tatę wychodzącego z domu i próbującego wytłumaczyć małej dziewczynce, ze tak musi być  bo się z mamusia nie mogą porozumieć. Pamiętam też mamę która chciała, żeby wrócił ale on się nie cofnął. Nie wiem czy to są prawidłowe wspomnienia ale moja, wtedy jeszcze nierozumiejąca za dużo głowa,tak tą sytuację widziała.  Co było potem; mama zaczęła się spotykać z kimś innym, tata też. Lubiłam ich nowych partnerów i cieszyłam sie z powiększającej rodziny,n ponieważ liczyłam na więcej prezentów. Szybko pogodziłam się z zaistniałą sytuacją. Na weekendy jeżdziłam do taty i jego przyszłej żony. Na tygodniu siedziałam w domu i się uczyłam, ponieważ wtedy chodziłam już do szkoły. Nie miałam nigdy problemów z tym, że mam rozwiedzionych rodziców. Dzieci sie ze mnie nieśmiały, cierpiałam jedynie wtedy, kiedy tata nie mógł przyjść na jakieś przedstawienie w szkole, czułam się odrzucona i niekochana, nie potrafiłam zrozumieć tego, że on nie może. Kiedy już moi rodzice założyli nowe rodziny, a na swiat przyszło moje rodzeństwo, ja zeszłam na drugi plan. Wiadomo małe dzieci są absorbujące, ale ja starałam sie być dobrą starszą siostrą.  Jest też jeden aspekt o którym należy tu powiedzieć i który zdarza się prawie zawsze. Kiedy przychodzą na świat nowe dzieci z nowymi partnerami, te pierwsze stają sie zapomniane, odchodzą coraz bardziej na drugi plan i nie ma sie dla nich już tak czasu. Moi rodzice byli bardzo młodzi kiedy się poczęłam, nie dojrzali jeszcze emocjonalnie do tego, żeby mieć dzieci.  Przypomnijcie sobie swoje młode lata liceum i tego co byście zrobili gdyby się okazało, ze w drodze jest wasze dziecko? Niestety albo sie rzuca wszystko i zaczyna dorosłe zycie albo tak jak to niektórzy robią, oddaje się je do adopcji bądź zostawia w rynsztoku. Na szczęście, rodzice porzucili dotychczasowe zycie i postanowili stworzyć mi dom. Nie mam pretensji o to, ze im nie wyszło. Jedyne negatywne emocje jakie czuje są związane z moim tatą, ponieważ bardzo go kocham, a nie dano mi szansy poznać go, tak samo dobrze jak miały szanse to zrobić jego młodsze dzieci Po kilku latach przestałam przyjeżdżać do niego na weekendy, po prostu tak wyszło. Mam z tatą kontakt i przybliżyliśmy sie do siebie w późniejszych latach ale dziecko potrzebuje wsparcia obojga rodziców. Przytulenia, wyrażenia pozytywnych emocji, pójścia na lody, rozmowy. Całe życie oszukuje się, że mnie to nie nie boli ale to siedzi w każdym dziecku z takiej rodziny.  Czasami kiedy ogladam stare zdjecia z tatą to płacze, nie wiem czemu, takie włąśnie emocje u mnie wywołują wspomnienia i ukryty żal. Czasu niestety nie da sie cofnąć. Zawsze będzie jakiś tam ból ale trzeba iść do przodu i jeżeli jest okazja to starać sie naprawić to co jeszcze tak naprawdę nie przepadło. Osobiście dołożę wszelkich starań, żeby moje dziecko/ dzieci, nigdy nie musiały przeżywać tego co ja. Wiem, że wybrałam do tego najlepszego mężczyznę pod słońcem:).

Podsumowując; Jeżeli kiedyś w życiu wam nie wyjdzie, wasza miłosc do partnera przepadnie, a szkoda wam bedzie dzieci, lepiej sie rozstać, niż trwać w czymś czego nie ma. Dzieci widzą kiedy rodzice się nie kochają, a potem same nie potrafią okazywać uczuć partnerowi.  Ale na Boga, rozstańcie sie w cywilizowany sposób! Nie pozwólcie, żeby wasze dziecko widziało wyprowadzkę jednego z rodziców, spakowanych walizek. To naprawdę zostaje w pamięci. Oczywiście zależy też ile dziecko ma lat. Po drugie nie drzyjcie kotów przy nim. Nie wydzierajcie go sobie z rąk. Matki są często bardzo wredne i grają dzieckiem, żeby wzbudzić poczucie winy w ojcu. Nie wolno tak robić! Wtedy  właśnie dziecko najbardziej cierpi i to ono najwiecej pamieta. Można dojść do porozumienia jak sie tylko chce i nawet jeżeli żyjecie oddzielnie, to starajcie się być jednomyślni co do wychowywania waszej pociechy. Kiedy jedno gada: idź do Kościoła, a drugie mówi: Nie słuchaj matki, nie ma racji., to się to na was w końcu odbije, a dziecko zacznie was robić w konia i będzie was wykorzystywało na każdym możliwym kroku. I nigdy nie mówcie źle na drugiego rodzica! Najczęściej odnosi to odwrotny skutek i przynosi nienawisć do tej osoby która najwięcej gada! Otworzyłam się troche przed wami, po to, żeby na swoim przykładzie, być może otworzyć oczy niektórym osobom. mam nadzieje, ze wyciągniecie pozytywne wnioski.

 Pozdrawiam